Ηταν καποτε ενας καλοκαρδος, πανσοφος γεροντας που παρ'ολη τη μεγαλη ηλικια του ηταν ζωντανος σαν εφηβος και ολοι τον θαυμαζαν για την εξυπναδα, την παρατηρητικοτητα του, τις πολλες και βαθιες γνωσεις του και τη βαθια μεγαλοψυχια του. ειχε μεγαλη οικογενεια με πολλα εγγονια τα οποια αν και τον θαυμαζαν, εκνευρισμενα απο το οτι ηταν αλανθαστος αποφασισαν να του τη φερουν. συμφωνησαν να παρουν ενα μικρο σπουργιτι και να το κρυψουν στη χουφτα τους και να ρωτησουν τον γεροντα αν ειναι ζωντανο ή νεκρο. αν ελεγε νεκρο θα το αφηναν απ'τη χουφτα να πεταξει, αν ελεγε ζωντανο θα το επνιγαν αμεσως μεσ'τη χουφτα και θα το παρουσιαζαν νεκρο. πηγε λοιπον ο ενας εγγονος και οι αλλοι κρυμενοι παρακολουθουσαν ευχαιστιμενοι. "παπου ειναι νεκρο ή ζωντανο???" ρωτησε ο εγγονος. κι ο γεροντας με ενα γλυκητατο χαμογελο "αγαπητο μου παιδι, κι αυτο, οπως και ολα τα πραγματα, εξαρταται απο την προθεση σου..."
...just think of....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου