Ναι, ναι, αυτη η αναρτηση ειναι μια απανηση στη δεσποινα, στο 2ο σχολιο στην αναρτηση "Το ονειρο μου και η αιωνιοτητα..." αυτου του μπλογκ, χμμ, χμμμ οκ, σας επιτρεπω κι εσας να τη διαβασετε :P axax ναι οκ εδω δεν κανουμε συζητησεις, ιδεες εκφραζουμε, ωστοσο ειναι οντως κατι που θα ηθελα να εκφρασω και παραλληλα ειναι και απαντηση στη δεσποινα..αφιερωμενη η αναρτηση λοιπον σε σενα δεσποινα και σε ευχαριστω για οσες συζητησεις μου εχεις χαρισει, εστω μεσω καλωδιων..
Ας δουμε το σχολιο: "Στο 'χω ξαναπεί νομιζω Γιώργο, μου φαίνεται περίεργο που έχεις καταφέρει, αν όντως συμβαίνει από τόσο μικρή ηλικία να συμφιλιωθείς με το θάνατο, εφόσον δεν έχεις κάνει πολλά στη ζωή σου όπως και οι περισσότεροι συνομίληκοί σου."
Ειχαμε μια μακραν συζητηση στο παρελθον οντως. παντως εδω δν θελω να καυχηθω για "συμφιλιωση με το θανατο", αλλα οντως ειναι μια σκεψη που θα ηθελα να μοιραστω, το πως βλεπω δλδ το θανατο, συγχωρεστε αν φανει καποια τετοια οψη στο υφος, αλαζονικη. Δν νομιζω καταρχας, πως ειμαι συμφιλιωμενος, οτι θεωριες κι αν αναπτυξω, ο θανατος ειναι θανατος και ειλικρινα δν εχω ιδεα πως θα το δω εκεινη τη στιγμη. παντως ειναι ενα συνολο σκεψεων που μου φανταζει αρκετα λογικο, αυτο που θα παρουσιασω τωρα δλδ. προτιμω να πω "εχω καποιες ιδεες για το θανατο που με κανουν, ειτε ισχυουν, ειτε οχι, να αισθανομαι ανετα με αυτον, οσο ειμαι ζωντανος τουλαχιστον (αχαχα)"..για να δουμε....
Ας σκεφτουμε λοιπον, πειτε μου δεν ειναι η μεγαλυτερη αφροσυνη, ελλειψη σοφιας, να μιλα κανεις για αυτα που δεν ξερει και να εχει σιγουρες αποψεις για αυτα? εχουμε γνωρισει το θανατο? εχουμε πεθανει? τι ξερουμε γιαυτον? εγω νομιζω πως για τον θανατο δεν εχουμε καμια γνωση και ειναι οτι πιο ηληθιο να τον θεωρουμε κατι κακο(ή καλο αντιστιχα), ετσι αμεσως, χωρις να ξερουμε. σιγουρα τον θεωρουμε κακο επειδη με αυτον αποχωρηστηκαμε αγαπημενους που πεθαναν, μα ας δουμε τον ιδιο το θανατο, την ιδια τη φυση του. ειναι κουτο να εκφερεις σιγουρη γνωμη για κατι που εχεις πληρη αγνοια! ας δουμε τωρα και τις περιφημες θεωριες: 1 ) ανυπαρξια 2 ) ολες οι ψυχες πανε καπου, μαζι (ειτε αυτο ειναι ο αδης, ειτε καποιος παραδεισος/κολαση κ.α) και 3 ) οι ψυχες ξαναμπαινον σε αλλο σωμα. για τη 1η δεν εχω πολλα να πω, θα ειναι μια μεγαααλη ξεκουραση, ετσι ειναι και στο κατω κατω ας μη βιαστουμε να θεωρησουμε την υπαρξη πιο ωφελιμη απο την ανυπαρξια. η 2η ειναι η αγαπημενη μου, καταρχην ηδη εχεις κατακησει την αθανασια (αχαχα...χιομορακι :P) και θα εχεις απλετο χρονο να συζητησεις με τον αινσταιν, το σωκρατη, το νευτωνα, να δεις παλιους συγγενης κι αγαπημενα προσωπα. τωρα η 3η ειναι η πιο περιεργη, δεν ξερω, παντως εχω την εντυπωση πως αν ισχυει θα εχεις εμπειρια απο πολλες ζωες και ειναι κατα εναν τροπο ενα ειδος αθανασιας η μετενσαρκωση. τεσπα, δν μου φενεται λοιπον καποια θεωρια απο αυτες εντελως τραγικη, βεβαια ισως να μην ισχυει καμια. ο θανατος, λενε, ειναι καθρεπτης της ζωης, αν εχεις ζησει τη ζωη εντονα, την εχεις γεμισει κι εισαι γεματος αναμνησεις κι εμπειριες, ο θανατος δε σου μοιαζει σαν παρα μια ξεκουραση μετα απο μια γεματη και δραστηρια μερα. οσοι φοβουνται πολυ τον θανατο ειναι μαλλον επειδη φοβουνται πως περασε η ζωη και δεν εχουν ζησει, τους δωθηκε ο θυσαυρος και δεν τον χαρηκαν, κοιτουν πισω και βλεπουν κενο και το κενο δε γεμιζει, και τους τρομαζει, "οποιος δεν γνωριζει τη ζωη, πως να γνωρισει το θανατο??"..."το αγνωστο ειναι που μας τρομαζει στο θανατο και το σκοταδι, τιποτε περισσοτερο", λενε, και συμφωνω, αυτο μας τρομαζει, συμφιλιωθειτε με το αγνωστο, λες και η ζωη σας ειναι βεβαιη! στην αβεβαιοτητα ζουμε, παρτε το χαμπαρι! αν εχετε επιγνωση πως το αγνωστο ειναι μοναχα που προκαλει το φοβο και τιποτε δεν υπαρχει, οτι γινει θα γινει και δν θα παρχει αγνωστο τοτε, απλα τωρα ετσι μας μοιαζει, θα συμφιλιωθειτε αρκετα ευκολα. αλλωστε οταν υπαρχουμε εμεις δεν υπαρχει ο θανατος κι οταν υπαρχει αυτος δν υπαρχουμε εμεις...ειναι πολυ γρηγορο. οσο για την κολαση και τον παραδεισο, κολαση θα ειναι η δυστχια που θα νιωσουμε αν ερθει η ωρα κι εμεις συνηδειτοποιησουμε πως δεν αγαπησαμε, δν ζησαμε για καποιον, δν παλεψαμε για καποιους, δν αγωνιστηκαμε για μιαν ιδεα, τοτε που θα ζητουμε αγαπη κα θα ναι αργα...και παραδεισος θα ειναι να γευομαστε το γεγονος πως αγαπησαμε, πως ναι, γευτηκαμε και τωρα μες την αγαπη θα χασουμε το φως, με ηρεμια και γαληνη. υπαρχουν επιπλεον πολυ χειροτερα πραγματα απο τον θανατο, υπαρχουν πολλα που υποφερουν οι ζωντανοι χειροτερα απο τους πεθαμενους, μη λυπαστε αυτους που πεθαναν, να λυπαστε αυτοςυ που ζουν χωρις αγαπη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου