Μνημες...

[ ^ο πινακας ονομαζεται "η αφηνιασμενη δολοφονια της μνημης" ]


 Ειναι αυτα που θυμασαι, ειναι αυτα κι αλλα τοσα, ειναι αυτα που θα σου ριξει ενας φιλος σε μια φραση, και θα σου πυροδοτησει το νου να θυμιθεις αυτο που εχεις ηδη στη μνημη, ομως οχι στου νου σου την τρεχουσα επιφανεια. ειναι μνημες, που θυμασαι τωρα, που θα θυμηθεις, που θυμηθηκες και ξεχασες και θα ξαναθημηθεις και θα γελας, θα νοσταλγεις, θα κλαις και θα σε ρωτανε γιατι, η ψυχη σου θα το ξερει ομως ο νους απαντηση δεν θα σκαρφιζεται...ετσι απλα θα το αισθανεσαι και το σωμα σου θα το εκφραζει με δακρυα....τι γιατι κλαιω? γιατι ειμαι ανθρωπος! ειναι μνημες που σου εχουν δωσει τοση γνωση, ολη τουτη τη σοφια, αυτη την εμπειρια, ειναι αυτες που σου κρατουν στο μυαλο τη ζωη σου...χαρη σε αυτες σωζεται η ζωη σου, θυμασαι, θυμασαι, θυμασαι....ξενχας πολλα, μα οχι και εκεινα που σε εκαναν να συνεχιζεις να ζεις, να θες κι αλλο, εκεινα που σε προδωσαν, που σταγωνες των δακρυων ελουσαν το προσωπο. ειναι οι μνημες που κρατουν του παρελθοντος την αλυσιδα, ειναι αυτες που σου θυμιζουν καθε λαθος, φοβο, δισταγμο ή παθος, σκεψη, αισθημα, συναισθημα. ειναι αυτες που δεχονται επιθεση απο τη φαντασια, απο τις αληθειες που θα θελαμε να ναι σαν ψεμα αληθινες, απο τις πραγματικοτητες που ονειρευομαστε...απο τον πειρασμο αυτο της φανταστικης αληθειας. δεν ξερω αν οντως ο χρονος που εχει περασει υπαρχει καπου, οπως δεν ξερω αν και το μελλον υπαρχει αυτη τη στιγμη που μιλαμε....θελω μονο να σας πω πως χαρη στις μνημες εχουμε ζωη, αλλιως ο εαυτος μας εχει χαθει. πολλες φορες ισως το ευχομαστε αυτο....