Ειναι παντα εκει, εκει ψηλα, η ψευδαισθηση του θολου, κι ομως δν ειναι τπτ περισσοτερο απο τον δρομο προς την αβυσο του απειρου, στα βαθη του συμπαντως. ειναι εκει και τον νιωθεις τον ουρανο. τον κοιτας οταν χαιρεσαι, οταν θελεις να κανεις μια ευχη, οταν θες να παρακαλεσεις, οταν δν σε καταλαβαινουν. βλεπεις το φεγγαρι, τα συννεφα, τα αστρα και σε καθε κατασταση της ζωης σου ταιριαζουν, στον ερωτα, στη θλιψη, την ισχυ της αγαπης, ειναι εκει να σε γαληνευει, να σου θυμιζει ποσο μικρος εισαι μπροστα στο μεγαλειο, να σου θυμιζει πως υπαρχει κατι πιο πανω απο σενα, να σε γεμιζει ευτυχια, ή να σε παρηγορει. κι ομως δειτε το διδαγμα που σας δινει, ακομα και στις πιο συννεφιασμενες νυχτες, παντα ψαχνω να βρω ενα αστερι, εστω αμυδρα κρεμασμενο εκει στο θολο...και παντα βρισκω εστω ενα, κι ας ειναι ο ουρανος γεμααααατος συννεφο...ο ουρανος ποτε δν μου κρυψε ολα του τα αστερια...ποτε....και νομιζω πως κατι θελει να μου πει με αυτο....just think of...
Ρομαντικός όπως πάντα, Γιώργο. :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που έγραψες στο τέλος, περί αστεριών μες στη συννεφιά, με έκανε να χαμογελάσω,i admit it. :p Φχαριστώ.
χαχα ευχαριστω δεσποινα, χαιρομαι που στο προκαλεσα! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή