Πως νιωθει το κορμι υστερα απο ωρες επαφης με τη φυση, θυμαται πως ειναι κομματι της, χωμα....χωμα...τα ποδια σου λερωνονται στην αμμο. κι ομως νιωθεις αυτη τη γνωριμη αφη, σαν κομματι να σαι της φυσης, οταν γλυφει το κυμα τα δακτυλα σου, ενας υπεροχος κοσμος, ο δικος σου κοσμος, εδω ανηκεις, ο κοσμος που στερηθηκες, που στερεισαι λογω του εφυη νου σου, που δε δεχεται τη σοφια της μητερας(φυσης), μονο σκαρφιστηκε ανακαλυψεις νομιζοντας θα φτιαξει εναν κοσμο καλυτερο. μυρωδιες φαιρνει ο ανεμος, δυο εικονες στο νου, ελευθερια, υπαρξη. τον γευεσαι αυτον τον αερα, εχει γευση, εχει οσμη, σε ηρεμει η αγριαδα των κυματων, τα πουλια κελαηδουν μανιωδως, μα αυτο σε ηρεμει, η μανια η ιδια....
Ω ναι...σου θυμίζει ότι εδώ ανήκεις...σε κάνει να θες να επιστρέψεις πίσω....όπως ο ξενιτεμένος νοσταλγεί την πατρίδα του όταν αυτή τον καλεί, έτσι η αγριάδα της φύσης απελευθερώνει την ανθρώπινη ψυχή που ξαφνικά αντιλαμβάνεται τι στερήθηκε όλα αυτά τα χρόνια...χωνόμαστε στον ψευδόκοσμό μας, νομίζοντας πως εκεί ανήκουμε...με ταξίδεψες πάλι...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήχαιρομαι που το καταφερα να σε ταξιδεψω :) ναι οντως, στο τελος θα ζουμε μονο εδω και θα παμε απο σχιζοφρενεια, αν χαλασει η φυση και μας μεινει μονο αυτη η αηδια...ποσο να αντεξεις στο ανθρωπινο περιβαλλον?
ΑπάντησηΔιαγραφήχωρίς τη φύση ο άνθρωπος δε ζει...Ακόμα κι αυτό το πολυάσχολο υψηλό στέλεχος της bp, της κυβερνήσεώς μας, της Αμερικάνικης Γερουσίας, της πολιτική σκηνής της Κίνας, της μεγαλύτερης εταιρίας κατασκευής δρόμων, ξέρει, βαθιά βαθιά μέσα του, ότι μακριά από τη φύση δεν κάνει...Ο περισσότερος κόσμος κλείνει και κλειδώνει βαθιά μέσα του αυτό το συναίσθημα...Και κοροϊδεύει τον εαυτό του ότι ποτέ δεν το ένιωσε. Και στο τέλος, δυστυχώς το πιστεύει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ανθρώπινα έργα, όταν βεβηλώνουν τη φύση, δεν καταστρέφουν αυτή, αλλά εμάς στην πραγματικότητα...Γιατί αυτή θα βρει τρόπο να ξαναβγεί παραδίπλα, να επιβληθεί με τα χρόνια στη "δημιουργία" μας, και τελικά θα τη νικήσει....Εμείς όμως, δεν θα καταφέρουμε να νικήσουμε έτσι αυτά που με τα χέρια μας φτιάξαμε και τώρα μας καταστρέφουν....
Τίποτα δεν συγκρίνεται με το απέραντο συναίσθημα που κατακλύζει κάθε κύτταρο του σώματός μου όταν στέκομαι έξω και θαυμάζω αυτό το μοναδικό θαύμα, το θαύμα της φύσης...:)